Studeren in de eeuwige stad

Wat gaat de tijd snel in een stad die bekend staat om zijn eeuwigheid. De helft van mijn drie maanden hier zijn omgevlogen, hoog tijd dus voor een nieuwe blog en tevens mijn eerste blog vanuit Rome. Er is ondertussen zovéél gebeurd dat het een onmogelijke taak is om hier gedetailleerd over te schrijven.

Samen met een Canadees studiegenootje, Méganne, woon ik in een prachtig appartement in de wijk Trastevere. Ons appartement ligt gelegen op de Janiculum heuvel op slechts tien minuten lopen van de Amerikaanse- Universiteit en Academie. In tegenstelling tot onze klasgenootjes hoeven wij dus ‘s ochtends niet de heuvel te beklimmen en lopen we genietend van de ochtend zon met een Italiaanse koffie naar college. Voordat de dag begint loop ik soms even door naar de Fontana dell'Acqua Paola, een prachtige fontein vanwaar je een adembenemend uitzicht hebt over Rome, om rustig mijn koffie op te drinken. Trastevere is een wijk dat bekend staat om zijn gezellige restaurantjes, cafés en het bruisende avond- en nachtleven. Er zijn veel karakteristieke straatjes met pastelgekleurde huizen en nauwe straatjes met grote plantenbakken en kleine cafés en winkeltjes. Het is fijn om overal te voet heen te gaan om echt de sfeer van Rome te proeven. Hoewel ons appartement wel wat verder van de binnenstad gelegen ligt is de wandeling nooit een straf omdat er onderweg zoveel te zien valt. Ik voel me ondertussen ook echt een inwoner van de stad en het is zo fijn om te merken dat je overal dingen begint te herkennen.

Toen ik halverwege Januari aankwam scheen de zon al lekker, maar toen was de lucht nog wel een beetje fris. Ook waren er waren nog amper toeristen. Ondertussen is het eind februari en is het toerisme al aardig op gang gekomen en hierdoor probeer ik in de weekenden de binnenstad zoveel mogelijk te vermijden. Het weer is echt enorm aangenaam en zonnig en ik begin al een beetje bruin te worden! Ik mis de Nederlandse en Britse winter, zoals je kunt begrijpen, dan ook totaal niet! Maar alles is relatief, in Canada ligt een dik pak sneeuw en is het rond deze tijd van het jaar tussen de min 40 en min 30 graden.

Studeren in Rome is een totaal andere ervaring dan in Engeland. Waar ik in Canterbury 24/7 gebruik kon maken van de bibliotheek en alle studie faciliteiten is dat hier een stuk moeilijker. We hebben toegang tot verschillende instituten om literatuuronderzoek te kunnen doen, maar boeken lenen zit er niet in en de openingstijden zijn zeer beperkt. Dit was erg wennen en maakt het soms lastig om rond deadlines te plannen. Daar staat tegenover dat de Amerikaanse Academie, waar wij toegang tot hebben, een prachtig prestigieus gebouw is en het voelt als een voorrecht om er gebruik van te mogen maken.

Onze colleges zijn onregelmatig en verschillen per week. Vaker zijn we echter in de binnenstad te vinden voor begeleide bezoeken aan musea met onze docenten, maar met name voor het individueel bezoeken van de bezienswaardigheden. Rome is dan ook daadwerkelijk ons klaslokaal en alle colleges zijn hier op gebaseerd. Elke week hebben we een thema rond de Romeinse geschiedenis of methodologie waarover we college krijgen en vervolgens gerelateerde bezoeken brengen om het in de praktijk te bestuderen. Bijvoorbeeld een college over epigrafie waarna we vervolgens naar de baden van Diocletianus zijn gegaan om verschillende soorten inscripties te bestuderen en een poging te wagen deze te vertalen. Een behoorlijke uitdaging voor dezen onder ons die nooit Latijn hebben geleerd, maar gelukkig valt er enigszins wat van te maken met mijn Franse talenkennis. Deze master is echt ingesteld op het zelf onderzoeken en uitvinden waar je interesses liggen wat erg veel ruimte geeft om je eigen ideeën te ontwikkelen! Ik ben elke dag erg dankbaar dat ik deze maanden in Rome mag doorbrengen en deze stad mijn thuis mag noemen.

Ondertussen ben ik al wandelend en hardlopend Rome aan het ontdekken. De zon en het de drang om meer van de stad te zien motiveert goed om de schoenen aan te trekken en gewoon te gaan. Het is fijn om even te ontspannen en door het grootste park, Villa Doria Pamphili, van Rome te rennen terwijl je de zon op je huid voelt branden.
Bovendien is het tussen een prachtig park met fonteinen en monumenten waar je te midden van de lokale Romeinen even kunt ontsnappen aan de hectiek van de stad. Daarnaast ben ik ook wel eens door de binnenstad gerend en heb ik een ware historische sensatie gehad al rennend door het Circus Maximus waar ik het publiek zowaar voor me kon horen juichen, maar de stad wordt ondertussen te druk om dit te kunnen doen. Ook de Tiber bied een goede plek om voor langere tijd ongestoord te rennen, maar de Tiber is enorm vervuild en er wonen aan de oevers veel daklozen waardoor dit alleen overdag kan.

Ik geniet enorm van het dagelijkse leven in Rome. Van de koffie ’s ochtends in de Italiaanse bar naast de universiteit, de gelato, de vers belegde panini’s, verse pasta en pizza, de heerlijke wijn en limoncello en om simpelweg door de stad te dwalen. Hoewel het langzame Mediterraanse leven aan de ene kant voordelen heeft, begint het mij als Nederlandse gewend aan een gehaaste samenleving ook te irriteren. Italianen zijn daadwerkelijk sloom met alles. Laatst was ik op de Palentijn om het huis van Augustus en Livia te bezoeken en terwijl ik naar binnen wilde lopen werd ik weggestuurd omdat ze gingen sluiten, om één uur in de middag!! Je moet hier niet verbaasd zijn als monumenten of winkels zomaar gesloten zijn en op medewerking hoef je dan ook niet te rekenen. Daarnaast vind ik veel Italianen echt onbeleefd, ondanks het gebruik van mijn simpele Italiaans, en ben ik laatst compleet verrot gescholden door een automobilist die mij aanreed. Even uitstappen en vragen hoe het met je gaat is hier blijkbaar niet de norm. Er zijn hier geen regels in het verkeer, alle auto’s zijn kapot en je begrijpt goed waarom… Op veel plekken moet je een straat oversteken zonder stoplicht, hoewel er veel zebrapaden zijn stopt niemand en is de enige manier om de overkant te bereiken door gewoon te gaan lopen en te hopen dat niemand je omver rijd.

Als groep gaan we regelmatig samen uit voor een drankje in Trastevere, voor een aperitivo in een bar of om te genieten van een wandeling door de stad. Een tijdje geleden hadden we een gezamenlijke evenement met de masterstudenten van de Amerikaanse Universiteit waarbij we naar een bar zijn geweest voor een aperitivo op zijn Italiaans. Het idee is dat je een drankje besteld voor rond de tien euro en dan onbeperkt van een Italiaans hapjes buffet gebruik kan maken. Een erg leuke manier om te genieten van de avond en mensen te leren kennen en tegelijkertijd een duik te nemen in de Italiaanse cultuur.

Ook hebben we af en toe vanuit de universiteit georganiseerde evenementen. Op 12 februari waren we uitgenodigd op de Britse Ambassade in Rome voor het jaarlijkse evenement ‘Kent in Rome’. Op deze avond werden er lezingen gegeven door de Britse ambassadeur en de directeur van de National Gallery van Londen, Gebriele Finaldi. Dit evenement stond in het teken van de kunstenaar Raphael. Naast de geschiedenis studenten, bestaat onze groep ook uit vier kunstgeschiedenis studenten die Raphael als onderwerp hebben dit jaar aangezien het dit jaar het 500ste jaar van zijn overlijden is. Hoewel het onderwerp voor ons als geschiedenis studenten ietwat buiten onze kennis lag, hebben we erg genoten van de avond. Het gebouw van de ambassade is echt prachtig van binnen. Bovendien had Iedereen veel moeite gestoken in een mooie outfit waarvoor we de nodige tijd hebben geshopt op de Via del Corso. Shoppen in Rome, ik klaag niet. Na de nodige prosecco tijdens het evenement ging het feestje natuurlijk nog even goed door in het nabije appartement van mijn groepsgenoten.

Afgelopen weekend had ik een bijzondere uitstap gepland. Ik wilde graag eens een halve marathon rennen, en dit bleek mogelijk tijdens het Valentijns-weekend in Verona. In Verona, de stad van Romeo en Julia wordt jaarlijks in het weekend van Valentijn zondags een halve marathon georganiseerd waar je in je eentje aan kan deelnemen of de leed en vreugde van de 21 kilometers kan delen met je geliefde. Om nou voor één dagje drie uur te treinen naar Verona leek me een beetje omslachtig, maar gelukkig ligt er nog een interessante stad op de route: Bologna. Vrijdagochtend ben ik dus erg vroeg van Rome met de trein naar Bologna vertrokken. Deze stad is echt prachtig en heeft veel te bieden qua historische bezienswaardigheden, culinaire hoogstandjes zoals de welbekende pasta Bolognese, en een karakteristiek stadslandschap van roodgekleurde gebouwen en vele zuilengalerijen. Op vrijdag heb ik onder andere het archeologisch museum bezocht dat een bijzondere collectie Egyptologie huist, de bekende pleinen bezocht, de hoge toren beklommen vanwaar je een adembenemend uitzicht hebt, onder de vele zuilengalerijen gelopen, en de Archinnasio van Bologna gezien waar de oudste Universiteit van Europa gevestigd was en nu nog erg bijzonder is om te bezoeken onder andere vanwege het anatomisch theater. Bovenaan mijn culinair lijstje stond vanzelfsprekend de originele pasta Bolognese, niet gemaakt met spaghetti maar met tagliatelle met extra veel Parmezaanse kaas!

De volgende dag ben ik doorgereisd naar Verona. Ik was hier erg onder de indruk van de vele Romeinse overblijfselen. Acht jaar geleden heb ik Verona al eens bezocht met mijn ouders en ik kan mij goed het amfitheater herinneren waar we de opera Aida hebben gezien. Voor de rest was mij niet veel bijgebleven dus het was een aangenaam weerzien. Helaas was het overspoeld met toeristen zelfs meer dan Rome op het moment. Dit kwam vanwege Valentijn en vanzelfsprekend door alle hardlopers die vanwege sport-toeristische redenen naar Verona waren afgereisd. Vooral ’s avonds waren de pleinen mooi verlicht en was het heel aangenaam om de stad te verkennen. Daarnaast moest ik ‘s middags mijn startpakket ophalen met mijn startnummer, chip, en T-shirt. Ze hadden een enorme expo georganiseerd met allerlei stands en een enorme muur met alle namen van alle deelnemers. Allemaal best wel overweldigend aangezien het mijn eerste halve marathon was, en dan in het buitenland. Tot een aantal maanden geleden had ik überhaupt nooit meer gerend dan 14 kilometer, en slechts één keer deelgenomen aan een 10 kilometer wedstrijd. De volgende ochtend scheen het zonnetje en was het tijd om mij naar de start te begeven. Ik voelde mij de hele race echt goed en het was echt een mooi parcours! We renden de hele route in de zon wat niet storend was aangezien de lucht zelf wel een beetje fris was. En de zon scheen mooi over de bergachtige achtergrond en over de rivier die we meerdere keren overgestoken zijn. De route eindigde met een rondje om het prachtige amfitheater, finishend over een Italiaanse vlag als finishmat. Ik voelde mij de hele race goed, alleen de laatste twee kilometers waren enorm zwaar. Ik had voor mijzelf het ultieme doel gesteld om binnen twee uur te finishen, en ik ben enorm trots dat dit ook gelukt is! Aangezien mijn trein pas die avond weer terug naar Rome ging, had ik de rest van de dag om nog om Verona te verkennen. Mijn hele lichaam deed enorm veel pijn, maar toch had ik besloten om nog een bezoekje te wagen aan het prachtige amfitheater, waarin ik alle trappen beklommen heb om van het mooie uitzicht te genieten. Nu een week later, is het bekend dat het Coronavirus is uitgebroken in het noorden van Italië en ben ik enorm blij dat deze wedstrijd nog heeft kunnen plaatsvinden. Hoe het af gaat lopen met de Rome marathon over ruim een maand is nog even afwachten. De universiteit blijft voorlopig gelukkig nog gewoon open. Mocht het virus hier wel uitbreken dan kan het zijn dat wij worden verzocht om terug te keren naar Engeland, maar laten we hopen dat het niet zover komt.

FYI: onder dit verslag staat een beperkte selectie aan foto's, maar ik heb er nogal veel die ik wilde delen. Dus bij interesse, aan de linkerkant van de pagina onder foto's kun je meer terugvinden.