Running out of time

Een kleine twee weken geleden liep ik met mijn medestudenten in een verlaten Pompeï. We konden ons geluk niet op: zo weinig toeristen, relatief lekker weer en de ultieme kans om samen met onze docent eens goed de tijd te nemen om het verleden van Pompeï te ontdekken. Urenlang hebben we er rondgelopen en genoten van deze ervaring. Natuurlijk was er wel een reden voor het lage aantal toeristen. Volgens een medewerker van het park waren er tachtig procent minder toeristen op deze dag dan de jaren ervoor. Het coronavirus begon al aardig grip te krijgen op Italië, maar het bleef tot dan toe vooral beperkt tot het noorden van het land. Genietend van ons uitstapje drong op een geven moment ook de realiteit tot ons door, de tijd gaat snel! We hebben al twee van de drie maanden erop zitten en dus nog maar één maand te gaan voordat we terug zouden keren naar Engeland. Althans, dat dachten we…

Nu lijkt dit uitstapje eeuwen geleden en zijn er ondertussen zoveel ontwikkelingen geweest die niemand ooit had kunnen voorspellen. We hadden uiteindelijk veel minder tijd dan de geringe tijd die we nog dachten te hebben. In de week na Pompeï kwam het nieuws binnen dat groepsbezoeken aan musea en opgravingsparken verboden werd. Dit was natuurlijk erg vervelend aangezien ons hele programma op Rome is gebaseerd en de begeleidde bezoeken daar een belangrijk onderdeel van uitmaken. Deze bezoeken zouden we gewoon later opnieuw plannen en ondertussen konden we wel individueel de opdrachten blijven uitvoeren. Later die week zat ik in de Amerikaanse Academie te studeren tot de directeur van de bibliotheek iedereen persoonlijk kwam informeren dat ze vanaf de volgende dag zouden gaan sluiten tot en met half maart. Niet veel later kwam ook het nieuws binnen dat alle universiteiten hun deuren vanaf de volgende dag zouden gaan sluiten. Dit kwam erg hard binnen bij iedereen in onze groep. Die vrijdag avond zijn we dan ook met zijn allen bij elkaar gekomen zodat we al onze frustraties met elkaar konden delen en onze boosheid en teleurstelling met wijn hebben proberen weg te drinken. Die avond zijn we naar een nachtclub gegaan om toch te proberen nog enigszins te genieten van onze tijd in deze prachtige stad.

Ondanks dit alles bleven alle archeologische parken en musea wel gewoon open en van de universiteit kregen we ook eindelijk het verlossende bericht dat we vooralsnog in Rome zouden blijven om ons programma af te maken aangezien de musea nog wel open waren voor individueel bezoek, en iedereen er toch vanuit ging dat alles binnen twee weken wel weer open zou gaan. Geen reden dus om te haasten met het afwerken van een lijstje van AL dat ik nog wilde en moest gaan zien. Afgelopen zondag zou ik de halve marathon van Rome naar Ostia rennen, maar die werd vanzelfsprekend afgelast (net zoals de hele marathon in Rome eind maart). Aangezien het die dag wel super zonnig weer zou worden leek dit mij een goede kans om eindelijk eens Ostia Antica te gaan bezoeken. Hoewel er ’s ochtends nog niets aan de hand was, bleek in het uur waarin ik erheen reisde de situatie weer compleet te zijn veranderd waardoor ik voor een dicht hek kwam te staan. Er was besloten dat ook alle musea en archeologische parken per direct hun deuren moesten sluiten. Ondanks de vele gemengde gevoelens die naar boven kwamen terwijl ik hopeloos voor die dichte deur stond besloot ik mijn dag niet te laten verpesten en ben ik met de tram doorgereisd naar de kust van Ostia. Hier heb ik de hele dag op het strand gezeten in de zon, gesnackt en Limoncello gedronken.

Maandagavond werd duidelijk dat het reisverbod voor heel Italië in zou en zijn we die avond met een paar studiegenoten bij elkaar gekomen en zijn we tot de moeilijke en pijnlijke conclusie gekomen dat we geen reden meer hadden om te blijven. Onze studie lag stil, we hadden geen toeging meer tot bezienswaardigheden en tot literatuur waardoor we ook niet meer aan onze opdrachten konden werken. Tot het laatste moment heb ik me proberen te verzetten tegen het idee om terug te moeten keren naar Engeland, ik was dan ook eerst van plan om tot het einde van de zomer in Rome te blijven en daar mijn scriptie te schrijven. Ik heb mijn koffer daarop ingepakt en heb al mijn spullen in Canterbury achtergelaten voor de kerst. Ik heb nog maar zo ongelooflijk weinig gezien en bestudeerd dan wat ik had willen doen. Bovenal is het onbeschrijfelijk wat voor negatieve impact dit allemaal heeft op de ervaring die we hadden moeten en willen hebben in Rome, een ervaring die we niet meer terugkrijgen. Maar uiteindelijk wil ik als puntje bij paaltje komt wel mijn master diploma op zak hebben en daardoor was het de juiste beslissing om terug te keren naar Canterbury waar alle studiefaciliteiten op de campus nog wel open zijn.

Ik had met een aantal anderen een vlucht geboekt op vrijdag de 13e. Nu vroegen we ons natuurlijk al af of dat wel een goed idee zou zijn gezien de omstandigheden. Wat bleek? Het bracht ons inderdaad niet veel geluk want woensdagochtend kregen we het bericht dat de vlucht was geannuleerd. Om niet vast te komen te zitten in het chaotische en afgesloten Italië waar niemand nog echt lijkt te weten wat er allemaal gebeurd, hebben we de eerste beste vlucht later op die dag geboekt. Als een gek hebben we onze koffers ingepakt, koelkast geleegd, huis schoongemaakt en hebben we onze weg gevonden naar het vliegveld zonder afscheid van Rome te kunnen nemen. Op het vliegveld van Ciampino moest iedereen buiten wachten. Per vlucht werden mensen toegelaten om bagage in te checken en door security te gaan. Opvallend genoeg werd hierbij geen temperatuur gemeten of een controle op het virus gedaan. Toen we eenmaal in het vliegtuig zaten waren we erg opgelucht dat we in ieder geval Italië konden verlaten. Het is nog even afwachten of de rest van onze groep het ook voor elkaar krijgt om terug te keren. De universiteit had voor ons vervoer geregeld direct naar de campus waar ik vanaf gisteravond twee weken in zelf-quarantaine ga zitten samen met Lynne. Een aantal studiegenoten zijn Brits en keren tijdelijk terug naar hun ouders en sommige internationale studenten hadden nog hun vorige onderkomen van het eerste semester waar ze terug konden keren. Gelukkig heeft de universiteit ons van wat eten voorzien totdat we onze boodschappen kunnen laten bezorgen (wat pas op zaterdag lukt). Om ervoor te zorgen dat wij het huis niet verlaten hebben ze de sleutels ingenomen.

Het is vreemd om weer terug te zijn op de campus in Canterbury. Ik had niet verwacht hier weer terug te komen en vooral niet op deze manier. Ik ben nog lang niet klaar met Rome en moet echt mijn best doen om positief te blijven. Zodra het kan probeer ik voor langere tijd terug te keren om alles te ontdekken waar ik nu de kans niet meer voor heb gekregen. Al zal de ervaring niet hetzelfde zijn zonder de begeleidende lessen, toegang tot alle instituten en voornamelijk zonder mijn studiegenootjes. Het enige wat we nu kunnen doen is onze tijd in quarantaine uitzitten en daarna er met onze groep het beste van maken.

Dan hier het positieve deel van mijn blog wat ik een tijdje eerder al had uitgeschreven. Want hoe kut de hele situatie ook is, ik heb wel, hoewel een veel te korte, een geweldige tijd gehad in Rome.

Dinsdag 25 februari was het nationale pannenkoeken-dag en dit was de perfecte gelegenheid voor onze groep om elkaar onze lekkerste pannenkoeken en toppings te laten proberen. Iedereen uit onze groep was aanwezig en met zijn veertienen waren we wel even bezig met het bakken. Het leuke aan onze groep is onze verschillende nationaliteiten. Dus zo gebeurde het dat er Amerikaanse pannenkoeken werden gebakken, dunne Franse flensjes en de meer wat dikkere, o.a. Nederlandse pannenkoeken. Ik had vanzelfsprekend spek en kaas meegenomen om echte Nederlandse pannenkoeken te kunnen maken, helaas zonder Gilse stroop. We hadden veel verschillende toppings als Canadese maple syrup, citroen met suiker, chocopasta en kokos.

Twee dagen later stond een tweedaagse studietrip op de planning. Op donderdag vertrokken we erg vroeg in de ochtend met de trein naar Napels vanwaar we op de boot stapten naar het eiland Capri. Hoewel je een erg mooi uitzicht had vanaf de boot hebben velen van ons er niet erg van kunnen genieten. We zaten op een snelle boot en de zee was nogal ruig waardoor de helft van de mensen op de boot aan het overgeven was. Het was echt geen prettige ervaring. Eenmaal aangekomen op Capri voelde iedereen zich gelukkig een stuk beter en hebben we een lange tijd langs de zee gelopen en genoten van het uitzicht, de mooie verschillende blauwe kleuren van de zee, en stenen lopen zoeken. Hierbij hebben sommigen van ons, waaronder ik, natte schoenen en sokken opgelopen doordat we werden verrast door de golven. Op de planning stond een bezoek aan Villa Jovis, het paleis van keizer Tiberius, maar dit bleek gesloten te zijn. Reden om nog een keertje terug te komen dus. Toen zijn we met de bus naar Anacapri gegaan waar we hebben rondgelopen en hebben geluncht. We hadden besloten om de stoeltjeslift te nemen naar Monte Solaro, maar het ging net dicht toen we aan kwamen lopen. Aangezien niemand anders dan ik de berg omhoog wilde lopen zijn we uiteindelijk weer naar beneden naar de haven gelopen. Hiervoor hadden we een mooi pad met steile trappen vanwaar we prachtige uitzichten hadden gevonden. Die avond hebben we met zijn allen heerlijk pizza gegeten in Napels. De volgende dag hadden we weer een vroege ochtend om op de trein naar Pompeï te stappen zodat we daar rond openingstijd zouden aankomen. We werden op deze trip vergezeld door onze docent die bereid was om ons rond te leiden en van de nodige informatie te voorzien. We hebben ruim zes uur door de stad gelopen en veel coole dingen gezien. Er waren bijna geen toeristen in Pompeï in verband met het Corona virus. Hierdoor konden we alles rustig bekijken en mooie foto’s maken. Voor een essay van één van de vakken ben ik aan het werk met een onderdeel van het sociale aspect van Romeinse baden waarbij de baden in Pompeï het uitgangspunt vormen. Daarom was het voor mij extra interessant om twee van de bad complexen te bezoeken. Al met al was het een goed geslaagde studie-uitstapje welke tevens onze laatste was.

Ik heb trouwens gelukkig (nog) geen symptomen van het virus. Als iemand tips heeft tegen verveling tijdens deze twee weken hoor ik het graag ;)